I am honored to be with you today at your commencement from one of the finest universities in the world. I never graduated from college. Truth be told, this is the closest I’ve ever gotten to a college graduation. Today, I want to tell you three stories from my life. That’s it. No big deal. Just three stories.
The first story is about connecting the dots.
I dropped out of Reed College after the first six months, but then stayed around as a drop-in for another 18 months or so before I really quit. So why did I drop out?
It started before I was born. My biological mother was a young, unwed college graduate student, and she decided to put me up for adoption. She felt very strongly that I should be adopted by college graduates, so everything was all set for me to be adopted at birth by a lawyer and his wife. Except that when I popped out they decided at the last minute that they really wanted a girl. So my parents, who were on a waiting list, got a call in the middle of the night asking: “We have an unexpected baby boy; do you want him?” They said: “Of course.” My biological mother later found out that my mother had never graduated from college and that my father had never graduated from high school. She refused to sign the final adoption papers. She only relented a few months later when my parents promised that I would someday go to college.
 |
| Steve Jobs Through The Years |
And 17 years later I did go to college. But I naively chose a college that was almost as expensive as Stanford, and all of my working-class parents’ savings were being spent on my college tuition. After six months, I couldn’t see the value in it. I had no idea what I wanted to do with my life and no idea how college was going to help me figure it out. And here I was spending all of the money my parents had saved their entire life. So I decided to drop out and trust that it would all work out OK. It was pretty scary at the time, but looking back it was one of the best decisions I ever made. The minute I dropped out I could stop taking the required classes that didn’t interest me, and begin dropping in on the ones that looked interesting.
It wasn’t all romantic. I didn’t have a dorm room, so I slept on the floor in friends’ rooms, I returned coke bottles for the 5¢ deposits to buy food with, and I would walk the 7 miles across town every Sunday night to get one good meal a week at the Hare Krishna temple. I loved it. And much of what I stumbled into by following my curiosity and intuition turned out to be priceless later on. Let me give you one example:
Reed College at that time offered perhaps the best calligraphy instruction in the country. Throughout the campus every poster, every label on every drawer, was beautifully hand calligraphed. Because I had dropped out and didn’t have to take the normal classes, I decided to take a calligraphy class to learn how to do this. I learned about serif and san serif typefaces, about varying the amount of space between different letter combinations, about what makes great typography great. It was beautiful, historical, artistically subtle in a way that science can’t capture, and I found it fascinating.
None of this had even a hope of any practical application in my life. But ten years later, when we were designing the first Macintosh computer, it all came back to me. And we designed it all into the Mac. It was the first computer with beautiful typography. If I had never dropped in on that single course in college, the Mac would have never had multiple typefaces or proportionally spaced fonts. And since Windows just copied the Mac, it’s likely that no personal computer would have them. If I had never dropped out, I would have never dropped in on this calligraphy class, and personal computers might not have the wonderful typography that they do. Of course it was impossible to connect the dots looking forward when I was in college. But it was very, very clear looking backwards ten years later.
 |
| Apple Products Since the Beginning |
Again, you can’t connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something — your gut, destiny, life, karma, whatever. This approach has never let me down, and it has made all the difference in my life.
My second story is about love and loss.
I was lucky — I found what I loved to do early in life. Woz and I started Apple in my parents garage when I was 20. We worked hard, and in 10 years Apple had grown from just the two of us in a garage into a $2 billion company with over 4000 employees. We had just released our finest creation — the Macintosh — a year earlier, and I had just turned 30. And then I got fired. How can you get fired from a company you started? Well, as Apple grew we hired someone who I thought was very talented to run the company with me, and for the first year or so things went well. But then our visions of the future began to diverge and eventually we had a falling out. When we did, our Board of Directors sided with him. So at 30 I was out. And very publicly out. What had been the focus of my entire adult life was gone, and it was devastating.
I really didn’t know what to do for a few months. I felt that I had let the previous generation of entrepreneurs down – that I had dropped the baton as it was being passed to me. I met with David Packard and Bob Noyce and tried to apologize for screwing up so badly. I was a very public failure, and I even thought about running away from the valley. But something slowly began to dawn on me — I still loved what I did. The turn of events at Apple had not changed that one bit. I had been rejected, but I was still in love. And so I decided to start over.
I didn’t see it then, but it turned out that getting fired from Apple was the best thing that could have ever happened to me. The heaviness of being successful was replaced by the lightness of being a beginner again, less sure about everything. It freed me to enter one of the most creative periods of my life.
During the next five years, I started a company named NeXT, another company named Pixar, and fell in love with an amazing woman who would become my wife. Pixar went on to create the worlds first computer animated feature film, Toy Story, and is now the most successful animation studio in the world. In a remarkable turn of events, Apple bought NeXT, I returned to Apple, and the technology we developed at NeXT is at the heart of Apple’s current renaissance. And Laurene and I have a wonderful family together.
I’m pretty sure none of this would have happened if I hadn’t been fired from Apple. It was awful tasting medicine, but I guess the patient needed it. Sometimes life hits you in the head with a brick. Don’t lose faith. I’m convinced that the only thing that kept me going was that I loved what I did. You’ve got to find what you love. And that is as true for your work as it is for your lovers. Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven’t found it yet, keep looking. Don’t settle. As with all matters of the heart, you’ll know when you find it. And, like any great relationship, it just gets better and better as the years roll on. So keep looking until you find it. Don’t settle.
My third story is about death.
When I was 17, I read a quote that went something like: “If you live each day as if it was your last, someday you’ll most certainly be right.” It made an impression on me, and since then, for the past 33 years, I have looked in the mirror every morning and asked myself: “If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?” And whenever the answer has been “No” for too many days in a row, I know I need to change something.
Remembering that I’ll be dead soon is the most important tool I’ve ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything — all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure – these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.
About a year ago I was diagnosed with cancer. I had a scan at 7:30 in the morning, and it clearly showed a tumor on my pancreas. I didn’t even know what a pancreas was. The doctors told me this was almost certainly a type of cancer that is incurable, and that I should expect to live no longer than three to six months. My doctor advised me to go home and get my affairs in order, which is doctor’s code for prepare to die. It means to try to tell your kids everything you thought you’d have the next 10 years to tell them in just a few months. It means to make sure everything is buttoned up so that it will be as easy as possible for your family. It means to say your goodbyes.
I lived with that diagnosis all day. Later that evening I had a biopsy, where they stuck an endoscope down my throat, through my stomach and into my intestines, put a needle into my pancreas and got a few cells from the tumor. I was sedated, but my wife, who was there, told me that when they viewed the cells under a microscope the doctors started crying because it turned out to be a very rare form of pancreatic cancer that is curable with surgery. I had the surgery and I’m fine now.
This was the closest I’ve been to facing death, and I hope it’s the closest I get for a few more decades. Having lived through it, I can now say this to you with a bit more certainty than when death was a useful but purely intellectual concept:
No one wants to die. Even people who want to go to heaven don’t want to die to get there. And yet death is the destination we all share. No one has ever escaped it. And that is as it should be, because Death is very likely the single best invention of Life. It is Life’s change agent. It clears out the old to make way for the new. Right now the new is you, but someday not too long from now, you will gradually become the old and be cleared away. Sorry to be so dramatic, but it is quite true.
Your time is limited, so don’t waste it living someone else’s life. Don’t be trapped by dogma — which is living with the results of other people’s thinking. Don’t let the noise of others’ opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.
When I was young, there was an amazing publication called The Whole Earth Catalog, which was one of the bibles of my generation. It was created by a fellow named Stewart Brand not far from here in Menlo Park, and he brought it to life with his poetic touch. This was in the late 1960′s, before personal computers and desktop publishing, so it was all made with typewriters, scissors and Polaroid cameras. It was sort of like Google in paperback form, 35 years before Google came along: it was idealistic, and overflowing with neat tools and great notions.
Stewart and his team put out several issues of The Whole Earth Catalog, and then when it had run its course, they put out a final issue. It was the mid-1970s, and I was your age. On the back cover of their final issue was a photograph of an early morning country road, the kind you might find yourself hitchhiking on if you were so adventurous. Beneath it were the words: “Stay Hungry. Stay Foolish.” It was their farewell message as they signed off. Stay Hungry. Stay Foolish. And I have always wished that for myself. And now, as you graduate to begin anew, I wish that for you.
Stay Hungry. Stay Foolish.
Thank you all very much.
Тэнэг хэвээрээ, өлсгөлөн хэвээрээ бай - Стив Жобс
"Яг энэ мөчид дэлхийн хамгийн шилдэг их сургуулийн нэгд та бүхэнтэй хамт байгаадаа туйлын их баяртай байна. Чин үнэнээр хэлэхэд би амьдралдаа коллэж төгсөж байсангүй Одоо энд зогсож байгаа маань коллэжийн амьдралтай хамгийн ойр байсан үе маань болж таарч байна. Би та бүхэнд амьдралынхаа 3 түүхийг ярьж өгөхийг хүсэж байна. Илүү зүйл үгүй гуравхан түүх
Эхний түүх - Цэгүүдийг холбосон нь
Би "Рийд" коллэжийг элссэнийхээ 6 хан сарын дараа хаяж орхисон.. Тэгээд 18 сар буцаж орох гэж хүлээсэн. Гэвч ямар шалтгааны улмаас би коллэжээ орхив? Энэ бүхэн намайг төрөхөөс ч өмнө эхэлсэн юм. Ээж маань намайг төрүүлэхдээ энгийн нэг коллэж төгссөн гэр бүлгүй бүсгүй байсан юм. Намайг энэ ертөнцөд мэндэлхээс өмнө миний хувь заяаг ээж маань өөр хүмүүсийн гарт өгөхөөр хатуу шийдсэн байж билээ. Төрсөнийхөө дараа би хуульч залуу болон түүний эхнэрт үрчлэгдсэн. Эцсийн мөчид эхийн хэвлийгээс намайг гарахаас өмнө үрчилж авсан эцэг эх маань охин хүсэж байсан гэдэг. Шөнө дунд гэнт утас дугарч намайг охин биш хүү гэдгийг тэдэнд хэлээд намайг үрчилж авах эсэхдээ итгэлтэй байгааг асуухад тэд : "Тэгэлгүй яахав" гэж эргэлзэлгүй хариулсан. Төрүүлсэн эх маань коллэж хэзээ ч төгсөж байгаагүй бол төрсөн эцэг маань дунд сургууль төгсөж байгаагүй нь хожим нь тодорхой болсон юм. Ээж маань намайг үрчлэх сүүлийн гэрээнд гарын үсгээ зурахаас татгалзсан ч үрчилж авсан эцэг эх маань намайг коллэжид явуулна гэж амалсанаар эх маань гарын үсгээ зурсан. Ингэснээр би хувь заяаны эргүүлгээ даган 17 жилийн дараа коллэжид явсан. Юу ч бодолгүй би одоогийн Стэнфорд шиг өндөр төлбөртэй коллэжийг сонгож орхилоо. Коллэжийн сургалтын төлбөрийг төлөх гэж эцэг эхийн маань бүх л цуглуулсан хуримтлал үрэгдэж байлаа. 6 сарын дараа би энд сурах нь ямар ч үнэ цэнэгүйг олж харсан. Би амьдралдаа юу хийх дуртайгаа болон коллэж үүнд минь яаж туслах талаар бодоод бодоод юу ч олж чадаагүй юм. Гэтэл би тэнд эцэг эхийнхээ бүх насаараа цуглуулсан мөнгийг үрсээр байлаа. Эцэст нь би бүх зүйл сайхан болно гэж найдаад коллэжийг орхих шийдвэрээ гаргасан. Тухайн үед энэ шийдвэр надад маш аймшигтай байсан ч эргээд харахад амьдралдаа хийсэн хамгийн сайн шийдвэр маань тэр байж билээ. Коллэжийн хаалгыг бүр мөсөн хаасны дараа би дургүй хичээлүүддээ суулгүй зөвхөн дуртай хичээлдээ шамдах боломж олдсон юм. Харамсалтай нь энэ бүхэн миний төсөөлсөн шиг тийм сайхан байсангүй. Надад унтлагын өрөө гэж байгаагүй учраас би найзуудынхаа өрөөний шалан дээр унтдаг байлаа. Өөрт байгаа 5 доллартаа зохицуулж шилтэй кола авчирч ууж, бүтэн сайн өдөр бүр 7 майл алхаж Харэ Кришна сүмд сайхан хооллодог байв. Өөрийнхөө хүсэл сонирхлыг даган амьдралын саад тотгорт бүдчин явсан маань сүүлд нь надад үнэлж баршгүй тус хүргэсэн юм. Нэг жишээ авъя л даа: Рийд Коллэж тухайн үедээ хамгийн цэвэр бичигтэйгээр орон даяаар гайхагдаж байсан. Кампус тэр чигээрээ уран гартнуудаар дүүрсэн мэт л байв. Би коллэжээс гарсан болохоор энгийн хичээлүүдэд суух шаардлагагүй болсон. Тийм учраас би цэвэр бичгийн ангид сууж яаж ингэж бичдэгийг сурахыг хүссэн. Би шэриф, түүний төрлүүд, ялгаатай үсгүүдийн нэгдэл зэрэг бичгийг яаж гоё болгох талаар бүх л зүйлийг сурсан. Хичээлүүд надад үнэхээр түүхэн, бас гайхамшигтай байсан. Тийм ч учраас сонирхолтой яг л хүссэн зүйлээ олсон мэт байв. Гэвч энэ бүхэн сурсан зүйл маань надад амьдрал дээр ямар ч хэрэг болсонгүй. Гэхдээ 10 жилийн дараа бид анхны "Макинтош" компютэрийг бүтээж байхад надад сурсан зүйл маань үнэлж баршгүй тус боллоо. Рийд коллэжид миний сурсан зүйлийн ачаар компютерийн түүхэнд урд хожид байгаагүй өвөрмөц шийдэлтэй Макинтош компютер мэндэллээ. Хэрвээ би коллэжээс гараагүй бол Мак компютер хэзээ ч ийм үзэсгэлэнтй дүр төрхтэй байхгүй байсан. Харин "Виндоус" үйлдлийн систэм макыг хуулбарлаж эхлэхэд л би үүнийг ойлгож билээ. Коллэжид байхад эдгээр цэгүүдийг хэрхэн холбох талаар ямар ч төсөөлөл байхгүй байсан бол 10 жилийн дараа эргээд харахад энэ дэндүү, бүр дэндүү тод байжээ. Дахиад хэлэхэд чи урагшаа харж цэгүүдийг холбож чадахгүй харин эргээд нэг өнгөрсөн үе рүүгээ өнгийхдөө чиний амьдралд болоод өнгөрсөн зүйлүүд хоорондоо ямар нэг учир шалтгаантай байсаныг ойлгох болно. Тийм болохоор одоо хийж байгаа зүйлээрээ ирээдүйдээ итгэлтэй алхана гэдэгтээ итгэ. Чиний карма, хувь төөрөг, амьдрал ямар ч байсан гэсэн ямар нэгэн юманд заавал итгэх хэрэгтэй. Итгэх нь чамайг амьдралд дунд хэзээ ч шалдаа буулгахгүй. Учир нь миний амьдралд "итгэл" маш том өөрчлөлт хийсэн юм.
Миний хоёрдахь түүх бол : Хайр ба Хагацал
Залуу насандаа юу хийх дуртайгаа олсон би бол азтай хүн. Воз бид хоёр анх "Алим" брэндийг манай эцэг эхийн гаражид эхлүүлж байсан. Гражид тарьж эхлүүлсэн "Алим" маань бидний шаргуу хөдөлмөрийн ачаар 10 хан жилийн дараа гэхэд 2 биллион америк долларын хөрөнгөтэй 4000 ажилчинтай том мод болон өргөжсөн юм. Бидний хийсэн хамгийн шилдэг бүтээл Макинтош компютерээ гаргахад би 31 настай байлаа. үүний дараа би халагдсан. Яаж үүсгэсэн компаниасаа халагдсан юм бэ гэж гайхаж байна уу? Алим маань өргөжин дэвжих хэрээр би мэдлэг, чадалтай гэх хүмүүсийг өөртэйгээ хамт ажиллуулхаар урин авчирч байлаа. Эхний нэг жил бүх зүйл хэвийн байлаа. Гэтэл удаачгүй бидний санаа бодол нийлхээ больж санал зөрөлдөж эхэлсэн. Тэгтэл манай ерөнхий захирлууд түүнтэй хамт гэдгээ надад илэрхийлсэн юм. Ингээд би 30 тай байхдаа Алим компанийхаа үүдийг татан гарлаа. Амьдралаа зориулж хийсэн зүйл маань ингээд алга болчихсонд би итгэж ч чадахгүй хэдэн сар болж билээ. Сүүлд нь би компютерийн өмнөх эрин үеийг бүр мөсөн халж орхисон гэдгээ ойлгосон юм. Би Давид Пакард (HP ийн үндэслэгч) болон Боб Нойс (Зөвлөгч, зохион бүтээгч) нартай уулзаж бүх юмыг баллаж орхисондоо уучлалт гуйсан. Миний ажлаас халагдсан маань тухайн үедээ бүх нийтийн анхаарлын төвд байсан. Гэсэн ч цаг хугацаа өнгөрөх тусам би өөрийнхөө хийж байсан зүйлдээ дуртай гэдгийг улам хүчтэй мэдэрч байлаа. Алим-аас халагдах нь миний дуртай зүйлийг өөрчлөөгүй юм. Тийм учраас би дахиад эхлэхээр шийдсэн. Удаагүй Алимаас халагдсан маань миний амьдралд тохиолдож болох хамгийн сайн зүйл болсон билээ. Толгой эргэм амжилтаас уруудаж дахиад шинэ суралцагчаас эхлэхэд бүх л зүйл бас эргэлзээтэй санагдаж байсан ч энэ үйл явдал намайг амьдралын маань хамгийн бүтээлч үерүү хөтөлсөн юм. Дараагийн 5 жилд нь би "NeXT" хэмээх компань байгуулсан. харин үүний дараа "Пиксар" компаниа байгуулж зүрх сэтгэлийг минь булаасан гайхамшигтай бүсгүйтэй учирсан. Анхны компютерийн тусламжтай бүтээсэн "Тоглоомын түүх -1" гэсэн хүүхэлдэйн киног бүтээснээр "Пиксар" дэлхийн хамгийн амжилттай анимэйшн студь болж хувирлаа. Удаачгүй Алим компань миний "NeXT" компанийг худалдаж авсанаар би буцаад Алимд ажиллах болов. Бидний "NeXT" компань дээр хийж байсан технологиуд Алимны дараагын амжилтын үед нь хөтлөх хөшүүрэг болсон юм. Энэ зуур Лаурэнэ бид хоёр аз жаргалтай гэр бүлийг бүтээж чадсан юм. Энэ бүхэн болж өнгөрсний дараа би ганц зүйлд л итгэлтэй байсан нь "Хэрвээ би алимаас халагдаагүй бол дээр дурдсан бүх зүйлүүд болохгүй байсан юм". Халагдахад надад хэзээ ч сайхан байгаагүй ч зарим нэг зүйлд тэвчээр хэрэгтэй гэдгийг ойлгосон юм. Амьдрал чамайг заримдаа тоосгоор толгой руу чинь цохиж орхино. Гэвч зорьсон газраа хүртлээ бүү шантраарай. Бүх зүйл эсрэг харчихсан мэт үед дуртай зүйлээ гэсэн сэтгэл маань л намайг авч гарсан. Та ч гэсэн өөрийн хайртаа хүмүүсдээ үнэнч байдаг шиг үнэнч байх дуртай ажилаа олж авах хэрэгтэй. Таний ажил таний амьдралд маш том байр суурь эзэлдэг. Харин ажилаас сэтгэл ханамж авах ганцхан зам нь дуртай зүйлээ л хийх юм. Хэрвээ дуртай зүйлээ олоогүй байгаа бол бууж өгөлгүй хайгаарай. Сэтгэл зүрхээрээ та түүнийг олно гэдгээ мэдэж байгаа. Олсоны дараа хором мөч өнгөрөх тусам та өөрийгөө аз жаргалтайгаар мэдрэх болно. Олоогүй бол дахиад хэлье олох хүртлээ бүү бууж өгөөрэй.
Миний гуравдахь түүх бол: үхэл
17 той байхдаа би: "Өдөр бүр амьдралынхаа сүүлийн өдөр мэт амьдар, нэг л өдөр чиний гарцаагүй зөв байх болно" гэж уншиж билээ. Энэ үг надад сүүлийн 33 жил амьдрах эрч хүчийг өгсөн. Өдөр бүр би өөрийгөө толинд хараад "Хэрвээ энэ өдөр миний амьдралын хамгийн сүүлчийн өдөр юм бол би өөрийнхөө хүссэн зүйлүүдийг хийх болов уу?" гэж асуудаг. "үгүй" гэж маш олон өдөр би өөртөө хариулж байсан. Ямар нэг зүйлийг өөрчлөх хэрэгтэй гэдгийг би мэдэрч байлаа. Өөрийгөө удахгүй энэ хорвоогоос явна гэдгийг анхааруулах нь намайг урагш түлхэх маш их хүч болж байлаа. Нэр хүнд, айдас, ичгэвтэр байдал, уналт доройтол бүх зүйлийн үхлийн өмнө дэндүү өчүүхэн зүйл билээ. үхэхдээ ирсэн шигээ л нүцгэн буцах учираас зүрх сэтгэлээ сонсох нь алдах зүйл үгүй. Жил орчмын өмнө би хорт хавдартай гэдгээ мэдсэн. Надад нарийн шинжилгээ хийсэний дараа ходоодонд маань ур байгааг харуулсан. Миний хувьд ходоодны булчирхай ч гэж мэддэгүй байлаа тэр үед. Эмч маань энэ хавдартай хүмүүсийн ихэнх нь эмчилгээгүй ба 6 сараас илүү амьдрах боломжгүй гэдгийг хэлсэн. Гэртээ хариад ажил төрлөө зохицуулахыг зөвлөсөн. Ажил төрлөө зохицуул гэдэг нь хүүхдүүддээ ирээдүйн 10 жилд хэлэх зүйлсээ хэдхээн сард багтааж хэл гэсэн үг байлаа. Гэр бүлийнхээ гишүүдэд ингэж эрт хэлэх нь тэдэнд амар байх болно гэсэн байна. Нэг үгээр бол үүрд баяртай гэж хэл гэсэн үг юм. Энэ өдрөөс хойш өдөр бүр би эмчийн хяналтан доор байлаа. Биопси шинжилгээ нэг орой өгсөн юм. Шинжилгээний хариу гарахад би маш тайван байсан. Тэр үед гэргий маань над дээр ирээд миний хавдараас авсан эснүүдийг микроскопоор ажиглаад эмч маань нулимс унаган: "Энэ булчирхайн хавдар мэс заслын тусламжтай эмчлэгдэж болно" гэж хэлсэн юм. Би мэс засалд орсон. Одоо бүх зүйл сайн байна. Дээр ярьсан түүх маань миний үхэлтэй хамгийн ойр байсан үе юм. Ирээдүйд ч гэсэн тийм байгаасай гэж найдаж байна. Харин үүнийг туулж гарсаны дараа та бүхэнд хэлэх зүйл бол үхэл бол маш хүчтэй, оюун санааны ухагдхуун юм. Хэн ч үхэхийг урьтал болгодоггүй. Диваажин гэж байдаг гэж боддог хүмүүс хүртэл үхээд хурдхан түүндээ очихыг боддоггүй шүү дээ. үхэл ч гэсэн бидний хүсэн хүлээсэн төгсгөл биш ч хэн ч үүнээс зугтаж чадаагүй. үхэл бол амьдралын хамгийн энгийн бөгөөд шилдэг нээлт. Ужирч хөгширсөнг нь алга болгож шинэ сайхныг урин дууддаг. Харин яг энэ мөчид шинэ зүйл бол чи. Энэ мөчөөс гэвч тийм ч удалгүй чи шинэ байхаа болж арчигдаж алга болно. Сэтгэл хөдлөлөөр их ярьж байгаа бол уучлаарай гэхдээ энэ үнэн юм. Танд олдсон цаг хугацаа хэмжээтэй. Тийм учир өөр хэн нэгний амьдралаар амьдарч цагаа бүү үрээрэй. Өөр хэн нэгний бодсон бодлоор амьдарч хэрхэвч болохгүй. Таний дотор буй дуу хоолойг бусдын дуу хойлоогоор сольж болохгүй. Хамгийн чухал нь зүрх сэтгэлээ сонсох түүнийг дагах зориг хэрэгтэй. Зүрх сэтгэл танийг чухам яг юу болох гэж байгааг аль хэдийнээ мэдчихсэн байгаа. Харин бусад зүйлүүд бол дараа нь яригдана. Намайг бага байхад "Цагаан Дэлхий Каталог" гэсэн гайхамшигтай гоё сэтгүүл хэвлэгддэг байлаа. Тэр үеийн залуусыг байлдан дагуулж байсан уг сэтгүүлийг Стиварт Брэнд гэж хүн үүнийг хэвлүүлдэг байсаныг хожим нь мэдсэн юм. Компютер өргөн хэрэглээнд нэвтэрхээс өмнө буюу 1960 -аад оны сүүл үе байлаа. Энэ үед Гүүглэ корпарацийн агуу санаа дөнгөж цаасан дээр явж байсан үе. Стиварт болон тэдний багийнхан 1970 оны дундуур сүүлийнхээ хэлэлцүүлэгийг гаргаж байх үед би чиний насан дээр байлаа. Сүүлийн хэлэлцүүлэгийн ард талын хавтсан дээр: "Тэнэг хэвээрээ, өлсгөлөн хэвээрээ бай" гэж бичээд өглөө мандаж буй наран доор тосгоны замыг дүрслэн үзүүлсэн байсан юм. Би ч гэсэн үүнийг та бүхэнд хүсэж байна. Энэ мөчөөс эхлэн би ч гэсэн шинэ зүйлийг эхлэх болно. "Тэнэг хэвээрээ, өлсгөлөн хэвээрээ бай" Та бүхэнд баярлаллаа.
Тэнэг хэвээрээ, өлсгөлөн хэвээрээ бай - Стив Жобс
"Яг энэ мөчид дэлхийн хамгийн шилдэг их сургуулийн нэгд та бүхэнтэй хамт байгаадаа туйлын их баяртай байна. Чин үнэнээр хэлэхэд би амьдралдаа коллэж төгсөж байсангүй Одоо энд зогсож байгаа маань коллэжийн амьдралтай хамгийн ойр байсан үе маань болж таарч байна. Би та бүхэнд амьдралынхаа 3 түүхийг ярьж өгөхийг хүсэж байна. Илүү зүйл үгүй гуравхан түүх
Эхний түүх - Цэгүүдийг холбосон нь
Би "Рийд" коллэжийг элссэнийхээ 6 хан сарын дараа хаяж орхисон.. Тэгээд 18 сар буцаж орох гэж хүлээсэн. Гэвч ямар шалтгааны улмаас би коллэжээ орхив? Энэ бүхэн намайг төрөхөөс ч өмнө эхэлсэн юм. Ээж маань намайг төрүүлэхдээ энгийн нэг коллэж төгссөн гэр бүлгүй бүсгүй байсан юм. Намайг энэ ертөнцөд мэндэлхээс өмнө миний хувь заяаг ээж маань өөр хүмүүсийн гарт өгөхөөр хатуу шийдсэн байж билээ. Төрсөнийхөө дараа би хуульч залуу болон түүний эхнэрт үрчлэгдсэн. Эцсийн мөчид эхийн хэвлийгээс намайг гарахаас өмнө үрчилж авсан эцэг эх маань охин хүсэж байсан гэдэг. Шөнө дунд гэнт утас дугарч намайг охин биш хүү гэдгийг тэдэнд хэлээд намайг үрчилж авах эсэхдээ итгэлтэй байгааг асуухад тэд : "Тэгэлгүй яахав" гэж эргэлзэлгүй хариулсан. Төрүүлсэн эх маань коллэж хэзээ ч төгсөж байгаагүй бол төрсөн эцэг маань дунд сургууль төгсөж байгаагүй нь хожим нь тодорхой болсон юм. Ээж маань намайг үрчлэх сүүлийн гэрээнд гарын үсгээ зурахаас татгалзсан ч үрчилж авсан эцэг эх маань намайг коллэжид явуулна гэж амалсанаар эх маань гарын үсгээ зурсан. Ингэснээр би хувь заяаны эргүүлгээ даган 17 жилийн дараа коллэжид явсан. Юу ч бодолгүй би одоогийн Стэнфорд шиг өндөр төлбөртэй коллэжийг сонгож орхилоо. Коллэжийн сургалтын төлбөрийг төлөх гэж эцэг эхийн маань бүх л цуглуулсан хуримтлал үрэгдэж байлаа. 6 сарын дараа би энд сурах нь ямар ч үнэ цэнэгүйг олж харсан. Би амьдралдаа юу хийх дуртайгаа болон коллэж үүнд минь яаж туслах талаар бодоод бодоод юу ч олж чадаагүй юм. Гэтэл би тэнд эцэг эхийнхээ бүх насаараа цуглуулсан мөнгийг үрсээр байлаа. Эцэст нь би бүх зүйл сайхан болно гэж найдаад коллэжийг орхих шийдвэрээ гаргасан. Тухайн үед энэ шийдвэр надад маш аймшигтай байсан ч эргээд харахад амьдралдаа хийсэн хамгийн сайн шийдвэр маань тэр байж билээ. Коллэжийн хаалгыг бүр мөсөн хаасны дараа би дургүй хичээлүүддээ суулгүй зөвхөн дуртай хичээлдээ шамдах боломж олдсон юм. Харамсалтай нь энэ бүхэн миний төсөөлсөн шиг тийм сайхан байсангүй. Надад унтлагын өрөө гэж байгаагүй учраас би найзуудынхаа өрөөний шалан дээр унтдаг байлаа. Өөрт байгаа 5 доллартаа зохицуулж шилтэй кола авчирч ууж, бүтэн сайн өдөр бүр 7 майл алхаж Харэ Кришна сүмд сайхан хооллодог байв. Өөрийнхөө хүсэл сонирхлыг даган амьдралын саад тотгорт бүдчин явсан маань сүүлд нь надад үнэлж баршгүй тус хүргэсэн юм. Нэг жишээ авъя л даа: Рийд Коллэж тухайн үедээ хамгийн цэвэр бичигтэйгээр орон даяаар гайхагдаж байсан. Кампус тэр чигээрээ уран гартнуудаар дүүрсэн мэт л байв. Би коллэжээс гарсан болохоор энгийн хичээлүүдэд суух шаардлагагүй болсон. Тийм учраас би цэвэр бичгийн ангид сууж яаж ингэж бичдэгийг сурахыг хүссэн. Би шэриф, түүний төрлүүд, ялгаатай үсгүүдийн нэгдэл зэрэг бичгийг яаж гоё болгох талаар бүх л зүйлийг сурсан. Хичээлүүд надад үнэхээр түүхэн, бас гайхамшигтай байсан. Тийм ч учраас сонирхолтой яг л хүссэн зүйлээ олсон мэт байв. Гэвч энэ бүхэн сурсан зүйл маань надад амьдрал дээр ямар ч хэрэг болсонгүй. Гэхдээ 10 жилийн дараа бид анхны "Макинтош" компютэрийг бүтээж байхад надад сурсан зүйл маань үнэлж баршгүй тус боллоо. Рийд коллэжид миний сурсан зүйлийн ачаар компютерийн түүхэнд урд хожид байгаагүй өвөрмөц шийдэлтэй Макинтош компютер мэндэллээ. Хэрвээ би коллэжээс гараагүй бол Мак компютер хэзээ ч ийм үзэсгэлэнтй дүр төрхтэй байхгүй байсан. Харин "Виндоус" үйлдлийн систэм макыг хуулбарлаж эхлэхэд л би үүнийг ойлгож билээ. Коллэжид байхад эдгээр цэгүүдийг хэрхэн холбох талаар ямар ч төсөөлөл байхгүй байсан бол 10 жилийн дараа эргээд харахад энэ дэндүү, бүр дэндүү тод байжээ. Дахиад хэлэхэд чи урагшаа харж цэгүүдийг холбож чадахгүй харин эргээд нэг өнгөрсөн үе рүүгээ өнгийхдөө чиний амьдралд болоод өнгөрсөн зүйлүүд хоорондоо ямар нэг учир шалтгаантай байсаныг ойлгох болно. Тийм болохоор одоо хийж байгаа зүйлээрээ ирээдүйдээ итгэлтэй алхана гэдэгтээ итгэ. Чиний карма, хувь төөрөг, амьдрал ямар ч байсан гэсэн ямар нэгэн юманд заавал итгэх хэрэгтэй. Итгэх нь чамайг амьдралд дунд хэзээ ч шалдаа буулгахгүй. Учир нь миний амьдралд "итгэл" маш том өөрчлөлт хийсэн юм.
Миний хоёрдахь түүх бол : Хайр ба Хагацал
Залуу насандаа юу хийх дуртайгаа олсон би бол азтай хүн. Воз бид хоёр анх "Алим" брэндийг манай эцэг эхийн гаражид эхлүүлж байсан. Гражид тарьж эхлүүлсэн "Алим" маань бидний шаргуу хөдөлмөрийн ачаар 10 хан жилийн дараа гэхэд 2 биллион америк долларын хөрөнгөтэй 4000 ажилчинтай том мод болон өргөжсөн юм. Бидний хийсэн хамгийн шилдэг бүтээл Макинтош компютерээ гаргахад би 31 настай байлаа. үүний дараа би халагдсан. Яаж үүсгэсэн компаниасаа халагдсан юм бэ гэж гайхаж байна уу? Алим маань өргөжин дэвжих хэрээр би мэдлэг, чадалтай гэх хүмүүсийг өөртэйгээ хамт ажиллуулхаар урин авчирч байлаа. Эхний нэг жил бүх зүйл хэвийн байлаа. Гэтэл удаачгүй бидний санаа бодол нийлхээ больж санал зөрөлдөж эхэлсэн. Тэгтэл манай ерөнхий захирлууд түүнтэй хамт гэдгээ надад илэрхийлсэн юм. Ингээд би 30 тай байхдаа Алим компанийхаа үүдийг татан гарлаа. Амьдралаа зориулж хийсэн зүйл маань ингээд алга болчихсонд би итгэж ч чадахгүй хэдэн сар болж билээ. Сүүлд нь би компютерийн өмнөх эрин үеийг бүр мөсөн халж орхисон гэдгээ ойлгосон юм. Би Давид Пакард (HP ийн үндэслэгч) болон Боб Нойс (Зөвлөгч, зохион бүтээгч) нартай уулзаж бүх юмыг баллаж орхисондоо уучлалт гуйсан. Миний ажлаас халагдсан маань тухайн үедээ бүх нийтийн анхаарлын төвд байсан. Гэсэн ч цаг хугацаа өнгөрөх тусам би өөрийнхөө хийж байсан зүйлдээ дуртай гэдгийг улам хүчтэй мэдэрч байлаа. Алим-аас халагдах нь миний дуртай зүйлийг өөрчлөөгүй юм. Тийм учраас би дахиад эхлэхээр шийдсэн. Удаагүй Алимаас халагдсан маань миний амьдралд тохиолдож болох хамгийн сайн зүйл болсон билээ. Толгой эргэм амжилтаас уруудаж дахиад шинэ суралцагчаас эхлэхэд бүх л зүйл бас эргэлзээтэй санагдаж байсан ч энэ үйл явдал намайг амьдралын маань хамгийн бүтээлч үерүү хөтөлсөн юм. Дараагийн 5 жилд нь би "NeXT" хэмээх компань байгуулсан. харин үүний дараа "Пиксар" компаниа байгуулж зүрх сэтгэлийг минь булаасан гайхамшигтай бүсгүйтэй учирсан. Анхны компютерийн тусламжтай бүтээсэн "Тоглоомын түүх -1" гэсэн хүүхэлдэйн киног бүтээснээр "Пиксар" дэлхийн хамгийн амжилттай анимэйшн студь болж хувирлаа. Удаачгүй Алим компань миний "NeXT" компанийг худалдаж авсанаар би буцаад Алимд ажиллах болов. Бидний "NeXT" компань дээр хийж байсан технологиуд Алимны дараагын амжилтын үед нь хөтлөх хөшүүрэг болсон юм. Энэ зуур Лаурэнэ бид хоёр аз жаргалтай гэр бүлийг бүтээж чадсан юм. Энэ бүхэн болж өнгөрсний дараа би ганц зүйлд л итгэлтэй байсан нь "Хэрвээ би алимаас халагдаагүй бол дээр дурдсан бүх зүйлүүд болохгүй байсан юм". Халагдахад надад хэзээ ч сайхан байгаагүй ч зарим нэг зүйлд тэвчээр хэрэгтэй гэдгийг ойлгосон юм. Амьдрал чамайг заримдаа тоосгоор толгой руу чинь цохиж орхино. Гэвч зорьсон газраа хүртлээ бүү шантраарай. Бүх зүйл эсрэг харчихсан мэт үед дуртай зүйлээ гэсэн сэтгэл маань л намайг авч гарсан. Та ч гэсэн өөрийн хайртаа хүмүүсдээ үнэнч байдаг шиг үнэнч байх дуртай ажилаа олж авах хэрэгтэй. Таний ажил таний амьдралд маш том байр суурь эзэлдэг. Харин ажилаас сэтгэл ханамж авах ганцхан зам нь дуртай зүйлээ л хийх юм. Хэрвээ дуртай зүйлээ олоогүй байгаа бол бууж өгөлгүй хайгаарай. Сэтгэл зүрхээрээ та түүнийг олно гэдгээ мэдэж байгаа. Олсоны дараа хором мөч өнгөрөх тусам та өөрийгөө аз жаргалтайгаар мэдрэх болно. Олоогүй бол дахиад хэлье олох хүртлээ бүү бууж өгөөрэй.
Миний гуравдахь түүх бол: үхэл
17 той байхдаа би: "Өдөр бүр амьдралынхаа сүүлийн өдөр мэт амьдар, нэг л өдөр чиний гарцаагүй зөв байх болно" гэж уншиж билээ. Энэ үг надад сүүлийн 33 жил амьдрах эрч хүчийг өгсөн. Өдөр бүр би өөрийгөө толинд хараад "Хэрвээ энэ өдөр миний амьдралын хамгийн сүүлчийн өдөр юм бол би өөрийнхөө хүссэн зүйлүүдийг хийх болов уу?" гэж асуудаг. "үгүй" гэж маш олон өдөр би өөртөө хариулж байсан. Ямар нэг зүйлийг өөрчлөх хэрэгтэй гэдгийг би мэдэрч байлаа. Өөрийгөө удахгүй энэ хорвоогоос явна гэдгийг анхааруулах нь намайг урагш түлхэх маш их хүч болж байлаа. Нэр хүнд, айдас, ичгэвтэр байдал, уналт доройтол бүх зүйлийн үхлийн өмнө дэндүү өчүүхэн зүйл билээ. үхэхдээ ирсэн шигээ л нүцгэн буцах учираас зүрх сэтгэлээ сонсох нь алдах зүйл үгүй. Жил орчмын өмнө би хорт хавдартай гэдгээ мэдсэн. Надад нарийн шинжилгээ хийсэний дараа ходоодонд маань ур байгааг харуулсан. Миний хувьд ходоодны булчирхай ч гэж мэддэгүй байлаа тэр үед. Эмч маань энэ хавдартай хүмүүсийн ихэнх нь эмчилгээгүй ба 6 сараас илүү амьдрах боломжгүй гэдгийг хэлсэн. Гэртээ хариад ажил төрлөө зохицуулахыг зөвлөсөн. Ажил төрлөө зохицуул гэдэг нь хүүхдүүддээ ирээдүйн 10 жилд хэлэх зүйлсээ хэдхээн сард багтааж хэл гэсэн үг байлаа. Гэр бүлийнхээ гишүүдэд ингэж эрт хэлэх нь тэдэнд амар байх болно гэсэн байна. Нэг үгээр бол үүрд баяртай гэж хэл гэсэн үг юм. Энэ өдрөөс хойш өдөр бүр би эмчийн хяналтан доор байлаа. Биопси шинжилгээ нэг орой өгсөн юм. Шинжилгээний хариу гарахад би маш тайван байсан. Тэр үед гэргий маань над дээр ирээд миний хавдараас авсан эснүүдийг микроскопоор ажиглаад эмч маань нулимс унаган: "Энэ булчирхайн хавдар мэс заслын тусламжтай эмчлэгдэж болно" гэж хэлсэн юм. Би мэс засалд орсон. Одоо бүх зүйл сайн байна. Дээр ярьсан түүх маань миний үхэлтэй хамгийн ойр байсан үе юм. Ирээдүйд ч гэсэн тийм байгаасай гэж найдаж байна. Харин үүнийг туулж гарсаны дараа та бүхэнд хэлэх зүйл бол үхэл бол маш хүчтэй, оюун санааны ухагдхуун юм. Хэн ч үхэхийг урьтал болгодоггүй. Диваажин гэж байдаг гэж боддог хүмүүс хүртэл үхээд хурдхан түүндээ очихыг боддоггүй шүү дээ. үхэл ч гэсэн бидний хүсэн хүлээсэн төгсгөл биш ч хэн ч үүнээс зугтаж чадаагүй. үхэл бол амьдралын хамгийн энгийн бөгөөд шилдэг нээлт. Ужирч хөгширсөнг нь алга болгож шинэ сайхныг урин дууддаг. Харин яг энэ мөчид шинэ зүйл бол чи. Энэ мөчөөс гэвч тийм ч удалгүй чи шинэ байхаа болж арчигдаж алга болно. Сэтгэл хөдлөлөөр их ярьж байгаа бол уучлаарай гэхдээ энэ үнэн юм. Танд олдсон цаг хугацаа хэмжээтэй. Тийм учир өөр хэн нэгний амьдралаар амьдарч цагаа бүү үрээрэй. Өөр хэн нэгний бодсон бодлоор амьдарч хэрхэвч болохгүй. Таний дотор буй дуу хоолойг бусдын дуу хойлоогоор сольж болохгүй. Хамгийн чухал нь зүрх сэтгэлээ сонсох түүнийг дагах зориг хэрэгтэй. Зүрх сэтгэл танийг чухам яг юу болох гэж байгааг аль хэдийнээ мэдчихсэн байгаа. Харин бусад зүйлүүд бол дараа нь яригдана. Намайг бага байхад "Цагаан Дэлхий Каталог" гэсэн гайхамшигтай гоё сэтгүүл хэвлэгддэг байлаа. Тэр үеийн залуусыг байлдан дагуулж байсан уг сэтгүүлийг Стиварт Брэнд гэж хүн үүнийг хэвлүүлдэг байсаныг хожим нь мэдсэн юм. Компютер өргөн хэрэглээнд нэвтэрхээс өмнө буюу 1960 -аад оны сүүл үе байлаа. Энэ үед Гүүглэ корпарацийн агуу санаа дөнгөж цаасан дээр явж байсан үе. Стиварт болон тэдний багийнхан 1970 оны дундуур сүүлийнхээ хэлэлцүүлэгийг гаргаж байх үед би чиний насан дээр байлаа. Сүүлийн хэлэлцүүлэгийн ард талын хавтсан дээр: "Тэнэг хэвээрээ, өлсгөлөн хэвээрээ бай" гэж бичээд өглөө мандаж буй наран доор тосгоны замыг дүрслэн үзүүлсэн байсан юм. Би ч гэсэн үүнийг та бүхэнд хүсэж байна. Энэ мөчөөс эхлэн би ч гэсэн шинэ зүйлийг эхлэх болно. "Тэнэг хэвээрээ, өлсгөлөн хэвээрээ бай" Та бүхэнд баярлаллаа.
No comments:
Post a Comment